MATEO 24: 37–44
37 Ang pagdating ng Anak ng Tao ay tulad sa pagdating ng baha noong panahon ni Noe. 38 Nang mga araw na iyon, bago bumaha, ang mga tao'y nagsisikain, nag-iinuman, at nagsisipag-asawa hanggang sa pumasok si Noe sa barko. 39 Hindi nila namamalayan ang nangyayari hanggang sa dumating ang baha at tinangay silang lahat. Gayundin ang mangyayari sa pagdating ng Anak ng Tao. 40 Sa panahong iyon, may dalawang lalaking nagtatrabaho sa bukid, kukunin ang isa at iiwan ang ikalawa. 41 May dalawang babaing nagtatrabaho sa gilingan, kukunin ang isa at iiwan ang ikalawa. 42 Kaya't maging handa kayo dahil hindi ninyo alam kung kailan darating ang inyong Panginoon. 43 Tandaan ninyo ito: kung alam ng may-ari ng bahay kung anong oras sa gabi darating ang magnanakaw, siya'y maghahanda at hindi niya pababayaang pasukin ang kanyang bahay. 44 Kaya't lagi kayong maging handa, sapagkat darating ang Anak ng Tao sa oras na hindi ninyo nalalaman."
MAGNILAY:
Maghintay! Umasa! Maghintay at umasa ng may kagalakan!
Ito ang buong diwa ng panahon ng adbiyento. Inaanyayahan tayo at tinuturuan ng maghintay at umasa sa Diyos na nagbibigay ng kaligtasan. Ang paghihintay na ito ay hindi paghihintay sa wala at hindi rin pag-asa sa wala. Naghihintay tayo at umaasa sa isang tiyak na katuparan ng pangakong kaligtasan mula sa Diyos. Paghihintay ito sa isang siguradong darating. Pag-asa ito sa isang tiyak na tutupad sa kanyang pangako. Sinabi ng Diyos at umaasa tayo sa kanyang salita. Pinangako niya at nagtitiwala tayo na tutuparin niya ang kanyang pangako. Kaya't ang adbiyento ay hindi malungkot na paghihintay. Hindi ito paghihintay na walang katiyakan. Hindi ito paghihintay na kakaba-kaba kung darating nga siya. Paghihitay ito na may kalagakan at katiyakan, paghihintay na may pananabik, paghihintay na may malaking pag-asa.
Upang turuan tayong maghintay at umasa, binabalikan natin ang unang paghihintay ng Israel sa kanyang Tagapaligtas. Sa ating liturhiya, sinasariwa natin kung paano naghintay ang bayan ng Diyos sa pagdating ng Mesiyas sa gitna ng kanilang kapighatian, pagkaligaw ng landas at nga kadiliman. Ang bayang Israel ay dumaan sa matinding paghahanda sa kanilang paghihintay sa Mesiyas. Umaalingawngaw ang tinig ng mga propeta na nagsusumamo sa kanilang magbago, talikdan ang kasalanan at sundan ang landasin ng Panginoon. Ang adbiyento ay panahon din ng pagbabalik-loob at pagpapanibago ng sarili. Matinding espiritwal na paghahanda ang ginagawa natin. Apat na linggo ng adbiyento at kasama pa ang tradisyon natin ng Simbang Gabi ang paghahanda natin. Sa pagsapit ng Pasko, inaalaala natin ang pagtupad ng Diyos sa kanyang pangako na isusugo ang Mesiyas na Tagapaligtas.
Ang pagturo sa ating maghintay sa pamamagitan ng paggunita sa nakaraan ay dahil sa may ikalawang pagdating pa ang Panginoon sa wakas ng panahon. Binabalikan natin ang unang pagdating upang matuto tayo para makapaghanda sa ikalawang pagdating sa araw ng Paghuhukom. Ito ang pinaka-hinihintay at pinaghahandaan natin. Ito ang araw ng kaganapan ng kaharian ng Diyos. Kaya mula sa pagtanaw sa nakaraan, tumatanaw naman tayo sa hinarap. Kung paanong naging matindi ang panawagang magbago at tumalikod sa kasalanan noong unang pagdating ni Kristo, mas matindi ang panawagan sa kanyang muling pagbabalik.
Gayunpaman, hindi rin natin kinakaligtaan na ang Pnaginoon ay dumarating din sa atin sa araw-araw nating buhay at sitwasyon. Ang hangad nating matutong maghintay ay para rin sa kasalukuyan. Dumarating ang Panginoon sa atin araw-araw sa iba't-ibang paraan minsan lang nalilingat tayo at hindi namamalayan kasi hindi tayo handa at hindi tayo nag-aabang. Dumaraan siya. Dumadating siya. May dalang kaloob ng kaligtasan pero hindi natin napansin at pinansin. Madalas, malungkot, madilim at walang kulay ang buhay kasi bulag tayo sa presensya at pagmamahal ng Diyos araw-araw. Layunin din ng adbiyento ang gisingin ang kaluluwa nating may kapasidad na makiisa sa Diyos. Akala natin walang Diyos pero sa totoo hindi lang tayo nasanay na pakiramdaman siya. Unang paraan para maramdaman siya ay sa pamamagitan ng palagiang pagdarasal ng taimtim, personal at may paglalaan talaga ng oras. Minsan hindi lang tayo nakapokus. Minsan hindi lang tayo naka-configure. Minsan hindi lang tayo naka-programa para makatuon sa Panginoon.
Maghintay! Umasa! Maghintay at umasa ng may kagalakan!
MANALANGIN:
Panginoon, ikaw ay tiyak na darating. Turuan mo akong maghintay at mag-abang ng may pananabik, pag-asa at kagalakan.
No comments:
Post a Comment