LUKAS 11: 42-46
42 "Kahabag-habag kayong mga Pariseo! Ibinibigay ninyo ang ikasampung bahagi ng yerbabuena, ruda, at iba pang halamang panimpla sa pagkain, ngunit kinakaligtaan naman ninyo ang katarungan at ang pag-ibig ng Diyos. Tamang gawin ninyo ang una, ngunit hindi ninyo dapat kaligtaan ang ikalawa.
43 "Kahabag-habag kayong mga Pariseo! Mahihilig kayo sa mga upuang pandangal sa mga sinagoga, at ibig ninyong pagpugayan kayo sa mga palengke. 44 Kahabag-habag kayo sapagkat para kayong mga libingang walang tanda kaya't tinutuntungan ng mga tao nang hindi nila namamalayan."
45 Sinabi sa kanya ng isa sa mga dalubhasa sa kautusang Judio, "Guro, sa sinabi ninyong iyan, pati kami'y kinukutya ninyo."
46 Sinagot naman siya ni Jesus, "Kahabaghabag din kayo, mga dalubhasa sa kautusan! Pinagpapasan ninyo ng mabibigat na dalahin ang mga tao, ngunit ni daliri ay ayaw ninyong igalaw upang matulungan sila.
MAGNILAY:
Minsan, sobra tayong natutuon sa mga detalye at maliliit na bagay ng pagpapabanal at nakakaligtaan natin yung talagang mahalaga.
Ang mga Pariseo at mga dalubhasa sa Batas ng Diyos noong panahon ni Hesus ay ganito ang naging problema. Sobra silang nasubsob sa pagtupad ng Batas kaya't kahit kaliliit-liitang detalye ay napapraning silang tuparin dahil kung hindi sobrang binabagabag sila ng kanilang konsensiya. Tulad halimbawa ng ating Ebanghelyo ngayon. Talagang tapat nilang tinutupad ang batas ng ikapu na ibig sabihin yuing ikasampung bahagi ng iyong kita o ani ay dapat ialay sa Diyos. At talaga namang kahit yung ikapu ng mga maliliit na gulay at mga panimpla sa pagkain masusi nilang tinutupad. Wala namang masama. Ang batas ng ikapu ay nagtuturo na ang lahat ng bagay galing sa Diyos na dapat ibalik sa kanya. Daan din dapat ito para matutong magbahagi ng mga niyayang tinatanggap mo sa buhay. Hindi lahat para sa iyo lang. Maganda ang diwa ng ikapu. Kaya lang ang mga Pariseo at ibang lider ay tinutupad ang letra ng batas pero kinakaligtaan ang diwa nito. Metikuloso sila sa mga detalye ng ikapu - mga sukat, at iba pa - pero mga mandaraya naman sa tunay na buhay at walang malasakit sa mahihirap. Yun ang sinisentimyento ni Hesus. Tapat sa mga maliliit na bagay pero yuing lalong magaling at mabuti ay pinababayaan. Ang resulta ay mga ipokritong pagpapabanal, mga banal na gawain na hindi nakaugat sa tunay na batas ng Diyos na magmahal, relihiyon na ang motibasyon ay pansarili hindi pag-ibig. Dahil dito, ang pagbabanal na ito ay walang saysay, walang kuwenta.
Minsan nahuhulog din tayo sa ganitong bitag. Ma-detalye tayo sa bagay-bagay na pagpapabanal at nakakaligtaan natin ang talagang importante. Halimbawa, naku kulang isang oras bago ako mangomunyon nakakain ako. Hindi ako naka-one hour fasting. Hindi ko nabigyang galang ang Banal na Eukaristiya. Tama naman pero meron pang mas higit na pagbibigay galang kay Hesus sa Eukaristya. Nakita mo ba siya sa mga mahihirap at nangangailangan? Nagmalasakit ka ba sa kanila? Nagbigay ka ba ng tulong kahit sa maliit na paraan? Kung mangongomunyon ka at wala ka man lang malasakit sa kanila at baka dinaya at inapi mo pa sila, malaking kawalang-galang ito sa Banal na Eukaristiya na iyong tinatanggap.
Hindi sinasabi ni Hesus na ibalewala na ang mga detalye. Nakakatulong din ang mga ito. Ang sinasabi lang niya, huwag isakripisyo ang talagang mahalaga. Ang buhay Kristiyano ay pagmamahalan na nagmumula sa pag-ibig sa Diyos. Kung lahat nating gagawin ay may ganitong motibasyon, wala tayong problema. Kahit sa maliliit na detalye, nagkakamit tayo ng kabanalan.
MANALANGIN:
Panginoon, lagi mong ipaunawa sa akin na ang pinakaimportanteng daan tungo sa kabanalan ay pag-ibig. Kung may pag-ibig ako sa iyo at ito ay napapahayag sa malasakit sa kapwa, nakakatiyak ako na ako ay nasa wastong landas ng pagpapakabanal.
No comments:
Post a Comment