LUKAS 17: 11-19
Pinagaling ang Sampung Ketongin
11 Sa paglalakbay ni Jesus papuntang Jerusalem, nagdaan siya sa hangganan ng Samaria at Galilea. 12 Nang papasok na siya sa isang nayon, sinalubong siya ng sampung ketongin. Tumigil ang mga ito sa may kalayuan 13 at sumigaw, "Jesus! Panginoon! Mahabag po kayo sa amin!"
14 Pagkakita sa kanila ay sinabi ni Jesus, "Lumakad na kayo at magpatingin sa mga pari."
Habang sila'y naglalakad, silang lahat ay gumaling at luminis. 15 Nang mapuna ng isa na siya'y magaling na, nagbalik siyang sumisigaw ng pagpupuri sa Diyos. 16 Nagpatirapa siya sa paanan ni Jesus at nagpasalamat. Ang taong ito'y isang Samaritano.
17 "Hindi ba't sampu ang aking pinagaling at nilinis?" tanong ni Jesus. "Nasaan ang siyam? 18 Wala bang nagbalik upang magpuri sa Diyos kundi ang dayuhang ito?" 19 Sinabi ni Jesus sa kanya, "Tumayo ka na at umuwi. Pinagaling ka ng iyong pananampalataya."
MAGNILAY:
"Hindi ba't sampu ang aking pinagaling at nilinis? Nasaan ang siyam? ..."
Maraming pasakit ang dinaanan si Hesus. Noong oras ng kanyang pagpapakasakit, naroong hagupitin siya, putungan ng koronang tinik, kutyain at lurhan, papasanin ng krus at ipako dito, pero sa lahat ng ito, hindi umalma ang Panginoon. Tahimik niya itong tinanggap. Pero ngayon, umalma ang Panginoon. Nasaktan siya. Naapektuhan siya. Hindi nakuha man lamang magpasalamat ng siyam na Hudyo at ang nagpasalamat pa ay isang dayuhang Samaritano na kaaway ng mga Hudyo. Siya ang nagpuri sa Diyos sa tinanggap niyang kagalingan.
Malaking bagay kay Hesus ang marunong tumanaw ng utang na loob, ang magpasalamat. Ang pagpapasalamat ay katumbas ng pagkilala at pagpapahalaga sa iba. Kung may importansya sa iyo ang iba - ang kanilang kaligayahan, ang kanilang kapakanan - hindi puwedeng hindi mo kilalanin ang kanilang kabutihan lalo't ito'y ipinakita at ipinadama sa iyo. Ang pasasalamat ay pagpapahayag ng kagandahan ng iba na naipagkaloob sa iyo. Kung hindi ka marunong magpasalamat, masakit iyon para sa iba. Kay Hesus, masakit ang hindi kilalanin ang kanyang kabutihan.
Oo, hindi dapat ipinipilit ang pagpapasalamat. Dapat itong kusang binibigay. Pero huwag nating sabihin, "E hindi naman dapat ipilit pala e. Malaya akong gawin ito o hindi!" Dapat nating malaman na mahalagang sangkap ng buhay ang relasyon natin sa kapwa. Kung meron tayong dapat alagaan at palalimin, ito ay ang relasyon natin sa kanila. Kung gusto nating sirain at wasakin ang relasyong ito, maging inggrato o inggrata tayo. Makikita natin kung paano tayo lalayuan ng lahat isa-isa.
Oo, hindi rin natin dapat ipilit na kilalanin ang ating kabutihang ginawa. Hindi natin dapat hingin ito bilang kabayaran sa mga magandang ginagawa natin. Gayunpaman, alam din nating pangunahing pangangailangan natin ang kilalanin sa ating kagandahan. Lahat tayo kailangan ng "affirmation." Sana, huwag natin itong ipagmadamot sa pamamagitan ng pagiging inggrato at inggrata. Kahit ano pa ang sabihin natin, nasusugatan tayo kapag nakakatagpo tayo ng mga taong hindi marunong tumanaw ng utang na loob at hindi marunong magpasalamat.
Sa Diyos, hindi tayo magkakaroon ng talagang relasyon sa kanya kung hindi natin kikilalanin ang kaniyang kabutihan. Ito ang pundasyon ng kahit anong espiritwalidad. Ang pagsamba ay katumabas ng pagpapasalamat. Siya ang pinanggalingan ng lahat. Kung wala siya wala tayo. Ang pinakamabuting pagsamba ay magpasalamat. Kaya nga ang tawag din sa Misa ay Eukaristiya na ang kahulugan ay "magpasalamat."
Matutunan nawa ang pagpapasalamat hindi bilang isang gawi o "empty habit." Gawin natin itong ugali o 'attitude.' Magikng sinsero rin ang pagpapasalamat natin. Sa ganito matatagpuan natin ang yaman ng relasyon sa kapwa at sa Diyos. Ang ugaling ito ay susi sa tunay na kaligahayan.
MANALANGIN:
Panginoon, salamat po sa lahat-lahat!
No comments:
Post a Comment