LUKAS 6:6-11
6 Isang Araw ng Pamamahinga rin noon nang pumasok si Jesus sa sinagoga at nagturo. Doon ay may isang lalaking paralisado ang kanang kamay. 7 Sa hangad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo na magkaroon ng maipaparatang kay Jesus, binantayan nila si Jesus upang tingnan kung siya'y magpapagaling ng maysakit sa Araw ng Pamamahinga. 8 Subalit alam ni Jesus ang kanilang iniisip kaya't sinabi niya sa lalaking paralisado ang kamay, "Halika rito sa unahan." Lumapit ang lalaki at tumayo nga roon. 9 Pagkatapos, sinabi ni Jesus sa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo, "Tatanungin ko kayo. Alin ba ang naaayon sa Kautusan, ang gumawa ng mabuti o ang gumawa ng masama sa Araw ng Pamamahinga? Ang magligtas ng buhay o ang pumatay?" 10 Tiningnan niyang isa-isa ang mga taong nakapaligid at pagkatapos ay sinabi sa lalaki, "Iunat mo ang iyong kamay!" Iniunat nga ng lalaki ang kanyang kamay at ito'y gumaling.
11 Nagngitngit naman sa galit ang mga tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo, at pinag-usapan nila kung ano ang dapat nilang gawin kay Jesus.
MAGNILAY:
Humihirit pa, nakorner na nga!
Ito ang pinakamagandang pagsasalarawan sa mga Pariseo na nagdudunung-dungunan sa Batas. Gusto nilang ikorner si Hesus pero sila ang nakorner. Ibinato na naman nila sa kanya ang isang isyu tungkol sa Sabat, o Araw ng Pamamahinga. Para sa kanila, ang Sabat ay nagiging banal sa pamamagitan ng pamamahinga lamang. Sobrang nahibang sila sa konsepto ng pamamahinga kaya't pati pagtulong sa isang naghihirap dapat magpahinga? Isa talagang kahibangan. Sa hartap ng isang taong nagdurusa, ang tawag ng pagmamalasakit ay nangingibabaw sa lahat ng ibang batas. Mas mahalaga ang kapakanan ng tao kaysa ritwal. Puwedeng isang-tabi muna ang ritwal at tumulong sa kapwa. Kahit ordinaryong lohika ay magsasabi na una muna ang kalagayan ng kapwa. Isa pa, ang Sabat ay pagtuon sa kabutihang-loob ng Diyos. At ano pa bang mas hihigit sa pagtulong sa kapwang nagdurusa upang ipahayag ang kagandahang-loob na ito ng Diyos?
Malinaw pa sa sikat ng araw ang katotohanan pero sa ayaw makinig, walang paliwanag; sa ayaw makakita, walang ebidensiya; sa ayaw magsalita, walang argumento. Ang ayaw sa katotohanan, walang paraan. Nakakaawa ang mga Pariseo na pinili ang sariling kayabangan huwag lang masabihan na nakinig sila sa isang ordinaryong taong tulad ni Hesus.
Bukas ba tayo sa totoo? Lingkod ba tayo ng katotohanan? O namimili tayo ng kung ano ang totoo? Depende ba sa kung sino ang nagsasabi? Kaya ba nating magpakumbaba at sabihing nagkamali tayo ng pananaw tungkol sa katotohanan?
MANALANGIN:
Panginoon, tulungan mo akong maging bukas sa katotohanan kahit minsan ito ay masakit. Huwag sana akong maging sarado dahil lang sa hindi ko matanggap na nagkamali ako. Akayin mo ako sa kalayaang dulot ng pagiging nasa katotohanan.
No comments:
Post a Comment